KE przeciw elastycznym formom zatrudnienia

"Zgodnie z zapowiedziami Komisji łączyłby on cechy umowy stałej i na czas określony. Obecnie zbyt duża różnica między uprawnieniami pracujących na stałe i terminowo powoduje, że ci pierwsi są uprzywilejowani, a drudzy mają problem nawet z otrzymaniem kredytu ", mówi Marlena Cymerman, starszy specjalista w departamencie prawa pracy Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej.

 

źródło: www.dziennik.pl

 

Nasz komentarz:

 

Dzięki elastycznym formom zatrudnienia, które w Polsce są najpowszechniej stosowane w Europie,  udało się w naszym kraju  w ostatnich latach zwiększyć zatrudnienie.

"Liczba zatrudnionych zwiększyła się w Polsce o 850 tys. od 2007 do 2011 r., a od 2004 r.  aż o 2,3 miliona. W latach 2008 – 2011 mieliśmy najszybszy rozwój gospodarczy w całej Unii – 15,5 proc.  ",  podał w "Rzeczpospolitej" minister finansów Jacek Rostowski.  

Więcej ludzi pracuje, ma dochody, czuje się potrzebnymi, a budżet państwa zyskuje podatki.

Elastyczne formy zatrudnienia są też korzystne dla przedsiębiorców, którym łatwiej dzięki temu dostosować wielkość załogi do bieżącego popytu na ich produkty.

Komu to przeszkadza?

Krajom, z którymi Polska wygrywa konkurencję dzięki elastycznym formom zatrudnienia.

I, jak się okazuje, bankom.

Banki wolą, gdy ich klienci mają umowy o pracę na czas nieokreślony, bo wtedy mogą im sprzedawać kredyty hipoteczne.

Banki lubią, gdy trzymają ludzi w garści za pomocą wielkich kredytów hipotecznych, gdy uczynią  z nich swoich niewolników, którzy pół życia pracują, by spłacić kredyty. 

Banki nie lubią wolnych, nieprzewidywalnych ludzi. Bo to nie są kandydaci na ich klientów.

Dlatego Komisja Europejska chce zmusić wszystkie państwa UE do wprowadzenia jednolitego kontraktu o pracę na terenie całej UE.

Tym zamordystycznym zapędom Komisji Europejskiej trzeba przeciwstawić się.

 

Jerzy Krajewski

 

 

Informacje o Komisji Europejskiej

 

Komisja Europejska (niem. Europäische Kommission, fr. Commission européenne, ang. European Commission) – organ wykonawczy Unii Europejskiej będący instytucją odpowiedzialną za bieżącą politykę Unii, nadzorujący prace wszystkich jej agencji i zarządzającą jej funduszami. Komisja posiada wyłączną inicjatywę legislacyjną w zakresie prawa unijnego oraz jest uprawniona do wydawania rozporządzeń wykonawczych (ang. Comission Regulation). Jej główną siedzibą jest Bruksela.

Funkcjonowanie komisji jest wzorowane na rządzie gabinetowym, a 27 komisarzy odpowiada randze ministra w rządach poszczególnych państw. Na każde państwo członkowskie Unii Europejskiej przypada jeden komisarz, choć w założeniu mają oni reprezentować interesy całej Unii, a nie państw, z których pochodzą. Jeden z grona komisarzy jest wybierany przez Parlament Europejski na przewodniczącego Komisji (obecnym przewodniczącym jest José Manuel Barroso, w 2009 roku został wybrany na drugą kadencję).

W potocznym rozumieniu termin „Komisja Europejska” może także oznaczać całą administrację podległą 27 komisarzom. Obecnie pracuje w niej około 25 tys. urzędników.

Zgodnie z postanowieniami Traktatu z Lizbony, Rada Europejska, stanowiąc większością kwalifikowaną, uwzględniając wyniki wyborów do Parlamentu Europejskiego, przedstawia kandydata na przewodniczącego Komisji Europejskiej, który jest następnie zatwierdzany przez Parlament Europejski. W przypadku niewybrania kandydata, Rada Europejska ma miesiąc na przedstawienie nowego według tej samej procedury.

Rada Unii Europejskiej, w porozumieniu z przewodniczącym Komisji, ustala listę komisarzy, postępując według sugestii państw członkowskich. Następnie skład Komisji podlega kolegialnemu zatwierdzeniu przez Parlament Europejski, który przedtem przesłuchuje kandydatów na komisarzy na posiedzeniach odpowiednich Komisji. W przypadku zatwierdzenia, Rada Europejska mianuje Komisję stanowiąc większością kwalifikowaną.

    * Portugalia José Manuel Barroso (przewodniczący),
    * Wielka Brytania Catherine Ashton (Wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Pierwsza wiceprzewodnicząca),
    * Luksemburg Viviane Reding (sprawiedliwość, wiceprzewodnicząca),
    * Hiszpania Joaquín Almunia (konkurencja, wiceprzewodniczący),
    * Estonia Siim Kallas (transport, wiceprzewodniczący),
    * Holandia Neelie Kroes (agenda cyfrowa, wiceprzewodnicząca),
    * Włochy Antonio Tajani (przemysł i przedsiębiorczość, wiceprzewodniczący),
    * Słowacja Maroš Šefčovič (administracja, wiceprzewodniczący),
    * Słowenia Janez Potočnik (ochrona środowiska),
    * Finlandia Olli Rehn (sprawy gospodarcze i walutowe),
    * Łotwa Andris Piebalgs (rozwój),
    * Francja Michel Barnier (rynek wewnętrzny i usługi),
    * Cypr Androulla Vassiliou (edukacja, kultura, wielojęzyczność i młodzież),
    * Litwa Algirdas Šemeta (podatki i cła, audyt i zwalczanie nadużyć finansowych),
    * Belgia Karel De Gucht (handel),
    * Malta John Dalli (zdrowie i ochrona konsumenta),
    * Irlandia Máire Geoghegan-Quinn (badania, innowacje i nauka),
    * Polska Janusz Lewandowski (budżet),
    * Grecja Maria Damanaki (gospodarka morska i rybołówstwo),
    * Niemcy Günther Oettinger (energia),
    * Austria Johannes Hahn (polityka regionalna),
    * Dania Connie Hedegaard (klimat),
    * Czechy Štefan Füle (rozszerzenie UE),
    * Węgry László Andor (zatrudnienie i sprawy społeczne),
    * Szwecja Cecilia Malmström (sprawy wewnętrzne),
    * Bułgaria Kristalina Georgieva (współpraca międzynarodowa, pomoc humanitarna i reagowanie kryzysowe)
    * Rumunia Dacian Cioloş (rolnictwo i rozwój obszarów wiejskich).

 źródło: Wikipedia.org